Wirus dokonuje okrutnej agresji.
Niszczy,
niczym Hitler w trzydziestym dziewiątym.
Hotele, restauracje, sklepy
płoną
pustką.

Wreszcie dochodzi do najgorszego.
W pewną grudniową noc
wirus uderza w amatorski tenis stołowy.
Padają kolejne sale gimnastyczne.

Szok i niedowierzanie.

Rozłąka z partnerami
deblowymi.
Piłeczki uwięzione w czarnych pudełkach,
sportowe buty powieszone na sznurówkach.
Zamierają internetowe fora.
Los amatorskiego ping-ponga
między Odrą a Bugiem
wydaje się być przesądzony.

Jednak dzielny polski naród,
wprawiony w bojach
z Niemcami i sowietami,
doświadczony przez
rozbiory,
okupacje,
potrafi przetrwać.
Konspirację ma we krwi.

Nocą na murze pojawia się napis „śmierć wirusowi”.
Ludzie gadają…
Podobno ktoś widział chłopca biegnącego z rakietką.
Jakiejś kobiecie wypadła z torebki piłeczka.
Ożywają telefony.

Major Hubal odmówił złożenia broni,
pingpongiści odmawiają złożenia rakietek.

W wioskach,
małych miasteczkach,
gdzieś w garażu,
w remizie,
organizują się grupki ochotników.
Rusza nabór -
cztery, osiem, dwanaście osób.
Przy zaciągniętych zasłonach
partyzanci rozstawiają stoły.

Jeszcze pingpongowa Polska nie zginęła!

Mariusz Suchorowski