Tenisie stołowy! Ty jesteś jak zdrowie;
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

Prezesie nasz kochany, co ligę prowadzisz
wraz z jej wiernym ludem! Tak nas może w końcu
powrócisz jakimś cudem na rozgrywek łono...
Tymczasem, przenoś moją duszę utęsknioną
Do tych szatni dusznych, tych stołów zielonych,
Szeroko w hali MOSIR pięknie rozstawionych;
Do tych okładzin i desek z klejem rozmaitem,
Wkładanych do pokrowców posrebrzanych żytem.

Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym odgłos piłeczki. - Siedźmy, nikt nie woła.